اقتدا به نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) در ساده زیستی

( فَتَأَسَّ بِنَبِيِّكَ الْأَطْيَبِ الْأَطْهَرِ)

( حال از پیامبرت که نیکوترین و پاک ترین پیشوایان است پیروی بنما )

( وَ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ الْمُتَأَسِّي بِنَبِيِّه‏ )

( محبوب ترین بندگان نزد خدا کسی است که از پیامبر خود تبعّیت کند )

زندگی او را بنگرید که تا چه حدّ از تجمّل دوری می جسته و ما چگونه غرق در آن می شویم ؟

( يَأْكُلُ عَلَى الْأَرْضِ وَ يَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ )

( روی زمین غذا می خورد و مانند برده ها می نشست )

نه مثل ما روی مبل های نرم می نشست و نه هنگام غذا خوردن به تقلید از فرنگی مآبان دور میز غذا می چرخید و می ایستاد.

یک زن اعرابی رد می شد ؛ دید آن حضرت روی زمین نشسته و غذا می خورد گفت : یا رسول الله چرا مثل بنده ها نشستی و غذا می خوری ؟ فرمود از من بنده تر کیست ؟ گفت : لقمه ای از غذای خودت به من بده. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) لقمه ای داد و گفت : نه ! لقمه ای را که در دهان داری می خواهم. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) لقمه از دهان بیرون کرد و به او داد. او خورد و تا آخر عمرش بیمار نشد.

( وَ يَخْصِفُ بِيَدِهِ نَعْلَهُ )

پارگی کفش خودش را با دست خودش می دوخت.

( وَ يَرْفَعُ بِيَدِهِ ثَوْبَهُ )

جامه اش را با دست خودش وصله می کرد.

( وَ يَرْكَبُ الْحِمَارَ الْعَارِيَ وَ يُرْدِفُ خَلْفَهُ )

سوار الاغ بی پالان می شد و یکی را هم پشت سر خویش سوار می کرد.

( وَ يَكُونُ السِّتْرُ عَلَى بَابِ بَيْتِهِ فَتَكُونُ فِيهِ التَّصَاوِيرُ )

پرده ای بر در اطاقش آویخته بود که در آن نقشی { مثلا از گل و گیاه } بود.

به یکی از زنهایش فرمود :

(  يَا فُلَانَةُ لِإِحْدَى أَزْوَاجِهِ غَيِّبِيهِ عَنِّي فَإِنِّي إِذَا نَظَرْتُ إِلَيْهِ ذَكَرْتُ الدُّنْيَا وَ زَخَارِفَهَا ) نهج البلاغه خطبه 159 قسمت 4

این پرده را از مقابل چشم من بردار زیرا من وقتی به آن می نگرم دنیا و آرایش های دنیا را به یاد می آورم.

یعنی آدمی زاد طبعاً هوس می کند تمام جهات زندگی اش با هم بخواند. پرده ی زیبا ، فرش زیبا ، مبل زیبا ، خانه ی زیبا ، مرکب زیبا را دنبال هم می طلبد و آدمی را غرق در تجمّل می کند چنان که می بینیم ما شده ایم و زندگی را بر خود دشوار ساخته ام.

تجمل گرایی ، عامل انحطاط و کجروی مسلمانان

ملاحظه می فرمایید امروز مسأله ازدواج که از ضروری ترین مسائل زندگی است بر اثر همین تجمّل گرایی چه وضع پیچیده ای به خود گرفته است و بیچاره جوانان از بی مسکنی و بی همسری و بی شغلی کلافه می شوند و راه چاره ای هم نمی یابند. آخر با این مهریه های سنگین و جهیزیّه های طاقت فرسا و ولیمه های پر از اسراف و تبذیر چگونه ممکن است ازدواج ها با سادگی انجام شود و جوانان از زندگی طبیعی و سالم برخوردار گردند آن وقت فریاد قرآن زیر گوش این مسلمانان خوش انصاف بلند است که :

( لَقَدْ كانَ لَكُمْ في‏ رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَة ... ) سوره احزاب آیه ی 21

ای مسلمانان شما وظیفه ی تأسی از پیامبرتان دارید ببینید او تا چه حدّ از تجمّل گریزان بود و شما تا چه حدّ به تجمّل گرایی افتاده اید و دین و آیین پاک او را این چنین در دنیا مشوّه و بدنما ساخته اید ؟ همان گونه که خودش فرموده است روزی بر امّت من خواهد آمد که از اسلام جز اسمی و از قرآن جز رسم و نقشی نخواهد ماند ! آن وقت با چنین وضعی چگونه می توانیم امید به شفاعتشان داشته باشیم.

این جمله را از حضرت امام مجتبی (علیه السلام) که ایّام شهادتشان هست بشنویم می فرماید :

( وَ اعْلَمُوا عِلْماً يَقِيناً أَنَّكُمْ لَنْ تَعْرِفُوا التُّقَى حَتَّى تَعْرِفُوا بِصِبغَةِ الْهُدَى‏ )

بطور یقین و مسلّم بدانید که شما حقیقت تقوا را { که مایه ی حیات ابدی شماست } نخواهید شناخت تا رنگ هدایت به خود بگیرید و زندگی شما صبغه ی (رنگ) الهی پیدا کرده و به رنگ دین خدا رنگ آمیزی شده باشد.

( صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً ) سوره بقره آیه 138

(وَاعْقِلُوهُ إِذَا سَمِعْتُمُوهُ عَقْلَ رِعَايَةٍ وَ لَا تَعْقِلُوهُ عَقْلَ رِوَايَةٍ )

وقتی احکام دین خدا را می شنوید آن را با عقل رعایت تحویل بگیرید نه با عقل روایت.

تعالیم دین را رعایت کنید نه صرفاً روایت

تنها راوی دین نباشید بلکه راعی آن باشید دین را در مقام عمل نشان مردم بدهید نه فقط در گفتار ؛

( فَإِنَّ رُوَاةَ الْكِتَابِ كَثِيرٌ وَ رُعَاتَهُ قَلِيل‏ ) بحارالانوار جلد78 صفحه 105

راویان قرآن و احادیث بسیارند راعیان و رعایت کنندگان آن اندک اند !

آنان که دین را در افکار و اعتقادات و اخلاق و اعمالشان نشان می دهند در اقلیّت اند.قاری قرآن ، حافظ قرآن ، خطیب و سخنران از هر صنف فراوان داریم ؛ آن چه کم داریم افرادی هستند که به همان چه که می دانند و می گویند عملاً رعایت می کنند.

( يَا ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ لَمْ تَزَلْ فِي هَدْمِ عُمُرِكَ مُنْذُ سَقَطْتَ مِنْ بَطْنِ أُمِّك‏ )

ای فرزند آدم ! تو از همان لحظه تولّد از مادر برای ویران ساختن کاخ عمرت دست به کار شده ای و رو به مرگ می روی.

 ( فَخُذْ مِمَّا فِي يَدَيْكَ لِمَا بَيْنَ يَدَيْكَ‏ )

پس از آن چه در دست داری برای آینده ای که سر راهت هست توشه برگیر.

( فَإِنَّ الْمُؤْمِنَ يَتَزَوَّدُ وَ الْكَافِرَ يَتَمَتَّع‏ ) بحارالانوار جلد78 صفحه 112

چه آن که مومن توشه ی راه بر می دارد و کافر به کامجوئی از زندگی فنا پذیر اکتفا می کند.

صفیر هدایت (پرواز از مُلک تا ملکوت) ، سلسله مباحث معارفی حضرت آیت الله سید محمد ضیاءآبادی شماره 019