جمعی از راویان که اسامی ایشان را در کتاب ( غیاث سلطان الوری لسکّان الثّری ) به تفصیل ذکر نموده ام ، با سندهای خویش از ابی جعفر محمد بن بابویه القمی - در جمله ی مطالبی که در کتاب امالی نقل می کند و سند حدیث را به مفضّل بن عُمر ( مُفضّل بن عمر : از اصحاب امام جعفر صادق (علیه السلام) بود.کتاب (توحید مفضّل) را از آن حضرت روایت کرده است ) می رساند - نقل کرده اند که امام صادق (علیه السلام) از پدران بزرگوار خویش روایت کرده است که : روزی حسین بن علی (علیه السلام) به منزل برادرش حسن (علیه السلام) وارد شد و چون نگاهش به برادر افتاد اشک از دیدگانش سرازیر گردید. حسن (علیه السلام) پرسید : (( چرا گریه می کنی ؟ )) گفت : (( گریه ام از ظلم و ستم هایی است که بر شما وارد می شود )) حسن (علیه السلام) فرمود : (( ظلمی که بر من وارد خواهد شد ، زهری است که در خفا و پنهانی به من می نوشانند و بدان وسیله مرا مسموم می گردانند و به قتل می رسانند ، ولی (( لا یَومَ کَیَومِکَ یا اَباعَبدِاللهِ )) هیچ روزی را در عالم مانند روز شهادت تو نمی توان یافت.زیرا سی هزار نفر که همه ی آنان ادعای اسلام و پیروی از امّت جدّ ما محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم) را می نمایند ، دورت را می گیرند و برای کشتن و ریختن خون تو و هتک حرمت و اسیر کردن زن و فرزندان و غارت کردن متاع تو آماده می شوند.در این موقع است که خداوند لعنت و نفرین خود را به بنی امیّه متوجّه می گرداند و آسمان خون می بارد و خاکستر می پاشد و همه چیز حتی حیوانات وحشی در صحراها و ماهیان در دریاها ، در مصیبت تو خواهند گریست )).

کتاب لهوف ، اثرعالم ربّانی سیّد بن طاووس (رضوان الله تعالی علیه) ترجمه مرحوم عقیقی بخشایشی صفحه 43 الی 45