الإمامُ الجوادُ عليه السلام : إنّ الإمامَ بَعدي ابْنِي عليٌّ، أمرُهُ أمري ، و قَولُهُ قَولي ، و طاعَتُهُ طاعَتي ، و الإمامةُ بعدَهُ في ابنِهِ الحسنِ . بحار الأنوار : ۵۰ / ۱۱۸ / ۱ ؛ امام جواد عليه السلام : امامِ پس از من فرزندم على است؛ فرمان او فرمان من است، سخن او سخن من و اطاعت از او اطاعت از من؛ و پس از او امامت به فرزندش حسن مى رسد. میزان الحکمة جلد 1 صفحه 364

طبرسی از ابن عیاش و او به سند خود از ابوهاشم جعفری روایت میکند که هنگامیکه بغا { سرلشگر سپاه ترک } در جستجوی اعراب در زمان خلافت واثق به شهر مدینه می گذشت ، من در مدینه بودم ، امام علی النقی (علیه السلام) فرمود بیائید برویم و لشگرکشی این مرد تُرک را ببینیم ما از شهر مدینه بیرون آمدیم و ایستادیم ، سپاه ُترک از کنار ما گذشتند و مردی از ُترکان از نزد ما عبور میکرد ، امام (علیه السلام) به زبان ترکی با او سخن گفت ، آن مرد از اسب خود پیاده شد و سُم مرکب آنحضرت را بوسه داد من آنمرد ترک را سوگند دادم و گفتم او با تو چه گفت ؟ مرد تُرک گفت آیا او پیغمبر است ؟! گفتم نه ، گفت او مرا به اسمی خواند که در کودکی در بلاد ُترک بر من گذاشته بودند و تا این ساعت هیچکس این اسم را ندانسته بود.  انوارالبهیه(حاج شیخ عباس قمی) صفحه 300

ابوهاشم جعفری نقل میکند که خدمت امام علی النقی (علیه السلام) رسیدم ، او به زبان هندی با من سخن گفت من نتوانستم درست جواب بگویم ، ظرفی پر از سنگریزه نزدش بود ، یکی از آن سنگریزه ها را در دهان نهاد و لحظه ای مکید و سپس سنگریزه را به من داد ، من آنرا در دهان خود گذاشتم و به خدا سوگند که از نزد آنحضرت بیرون نرفتم مگر اینکه به هفتادو سه زبان که اول آن زبان هندی باشد سخن می گفتم. انوارالبهیه(حاج شیخ عباس قمی) صفحه 300

شیخ صدوق از ابوهاشم جعفری روایت میکند که تنگدستی و مضیقه سختی بر من وارد شد ، من به خدمت حضرت امام علی النقی (علیه السلام) رفتم ، اذن نشستنم داد ، چون نشستم فرمود ای ابوهاشم کدام نعمتی را که خدا به تو داده میتوانی شکر آنرا به جا آوری ؟!ابوهاشم می گوید : از فشار اندوه خاموش ماندم و ندانستم چه بگویم ؛ آنحضرت ابتدا به سخن نمود و فرمود ؛ خدا ایمان را روزی تو گردانید و به وسیله آن بدنت را بر آتش حرام نمود و عافیت به تو ارزانی داشت و تو را برای عبادت یاری کرد و قناعت را به تو داد و در اثر آن تو را از ریختن آبرویت محفوظ گردانید ، ای ابوهاشم من سخن گفتن با تو را به این کلمات ابتدا نمودم زیرا گمان کردم میخواهی از آن کسیکه این همه نعمت به تو داده نزد من شکایت کنی و دستور دادم صد دینار به تو بپردازند آنرا تحویل بگیر. انوارالبهیه (حاج شیخ عباس قمی) صفحه 301

طبرسی از محمد بن حسن اشتر علوی روایت میکند که من با پدرم درب خانه متوکل بودیم و در آن هنگام من کودک بودم و میان جمعی از مردم که بعضی از اولاد ابیطالب و برخی از بنی عباس و بعضی جعفری بودند ایستاده بودیم که ناگاه امام علی النقی (علیه السلام) آمد و تمام مردم با احترام او از مرکبها پیاده شدند تا آنحضرت داخل خانه متوکل شد ، بعضی از مردم به یکدیگر گفتند چرا ما برای این جوان پیاده شویم ، با اینکه او شریف تر و بزرگتر و سالخورده تر از ما نیست ، به خدا قسم دیگر برای او پیاده نخواهیم شد ، ابوهاشم جعفری گفت به خدا قسم وقتی او را ببینید با کمال ذلت و خواری پیاده میشوید ، لحظه نگذشت که آن حضرت بازگشت و از دیدن او تمام مردم پیاده شدند ، ابوهاشم گفت مگر شما خیال نداشتید برای او پیاده شوید ، گفتند به خدا قسم ما نتوانستیم خودداری کنیم و بی اختیار پیاده شدیم. انوارالبهیه (حاج شیخ عباس قمی) صفحه 302

روایت شده که ابوهاشم جعفری خدمت امام علی النقی (علیه السلام) شکوه نمود و گفت چون من از نزد شما به بغداد می روم اشتیاق دیدار شما را پیدا میکنم و مرکبی جز این یابوی خود ندارم و او هم ضعیف و ناتوان است شما به درگاه خداوند در حق من دعا کنید ، امام(علیه السلام) فرمود : {{ قواک الله یا اباهاشم و قوی برذونک }} خدا نیرومند کند تو را ای ابوهاشم و نیرومند کند یابوی تو را ، از آن پس ابوهاشم نماز صبح را در بغداد میخواند و بر یابوی خود می نشست و ظهر آنروز به سامراء می رسید و اگر میخواست با همان یابو در همان روز به بغداد بازمیگشت و این از دلائل شگفت انگیزی بود که مشاهده گردید.  انوارالبهیه (حاج شیخ عباس قمی) صفحه 302

مولف { حاج شیخ عباس قمی ره } گوید :  ابوهاشم جعفری داود بن قاسم بن اسحق بن عبدالله بن جعفر بن ابیطالب (علیه السلام) است او اهل بغداد و ثقه جلیل القدری است که درک حضور حضرت رضا و جواد و هادی و عسکری و صاحب الامر حضرت مهدی علیهم السلام را نمود و ما در شرح ولادت حضرت صادق (علیه السلام) { در صفحه 149 الی 150 کتاب انوارالبهیه } به او اشاره نمودیم و او در نزد ائمه علیهم السلام منزلتی عظیم داشته و از تمام ائمه روایت کرده و او را اخبار و مسائلی است و اشعاری شیوا درباره ائمه سروده است و یکی از اشعارش این قصیده است که درباره امام علی النقی (علیه السلام) در وقتیکه آنحضرت مریض بود گفته است { به علت ترجمه نشدن شعر توسط مترجم ، شعر در اینجا ذکر نمیگردد هرکه طالب خواندن آن است به صفحه 303 کتاب انوارالبهیه مراجعه کند.  انوار البهیه (حاج شیخ عباس قمی) صفحه 303

قطب راوندی نقل میکند که جمعی از اهل اصفهان می گفتند در اصفهان مردی بود که او را عبدالرحمن میگفتند و شیعه بود ، به او گفتند برای چه قائل به امامت امام علی النقی(علیه السلام) شد و امامت دیگران را نپذیرفتی ،! گفت معجزه دیدم که بر من واجب نمود او را امام بدانم و آن این بود که من مردی فقیر بودم ولی زبانی گویا و جرات و گستاخی داشتم ، یکی از سالها اهل اصفهان مرا با جمعی دیگر برای تظلم و دادخواهی نزد متوکل فرستادند ، روزی ما درب خانه متوکل ایستاده بودیم که فرمان احضار علی بن محمد بن الرضا (علیه السلام) از کاخ فرمانروایی متوکل صادر گردید ، من از بعضی از حاضرین پرسیدم این مرد کیست که دستور احضارش صادر شده است ؟! گفتند او مردی علوی است و رافضیان قائل به امامت او هستند و ممکن است متوکل او را برای کشتن احضار کرده باشد ، من گفتم از اینجا نمی روم تا ببینم او چگونه مردی است ، پس از آن علی بن محمد (علیه السلام) سوار بر اسبی بود و به جانب خانه متوکل آمد و مردم در طرف راست و چپ راه ایستاده و با احترام او صف کشیدند و بر او نگاه میکردند ، چون نظر من بر او افتاد محبتش در دلم جای گرفت و در دل شروع به دعا کردم که خداوند شر متوکل را از او دفع کند ، او از میان مردم می گذشت و نظر به یال اسب خود دوخته به چپ و راست نمی نگریست و من در دلم مکرر بر او دعا میکردم ، چون برابر من رسید صورت خود را به جانب من گردانید و گفت خداوند دعایت را مستجاب کند و عمرت را دراز و مال و فرزندت را زیاد گرداند من از هیبت او به لرزه درآمدم و میان همراهان و اصحاب خود افتادم ، آنان پرسیدند تو را چه شد و چه بر سرت آمد ؟! گفتم خیر است و آن داستان را برای هیچکس نگفتم و از آن پس به اصفهان بازگشتیم و خداوند به دعای او درهای پدید آمدن ثروت را به روی من باز کرد تا اینکه امروز قیمت اموالی که در خانه دارم هزار هزار درهم است غیر از اموالی که بیرون خانه دارم و ده فرزند دارا شدم و اکنون عمرم نیز هفتادو چند سال است و من قائل به امامت این مرد بزرگوارم به دلیل آنکه از افکار قلبی من آگاه شد و خداوند دعایش را درباره من مستجاب فرمود.   انوارالبهیه(حاج شیخ عباس قمی) صفحه 304

از زراره حاجب متوکل روایت شده که مردی شعبده باز از هند نزد متوکل آمد که حقه بازی میکرد و مانند او دیده نشده بود و متوکل مرد بسیار بازی دوستی بود و خواست علی بن محمد بن الرضا (علیه السلام) را خجل و شرمنده سازد ، به آن مرد شعبده باز گفت اگر تو او را شرمنده کنی هزار دینار در ازاء پیروزیت به تو خواهم داد ، شعبده باز گفت دستور بده چند گرده نان نازک و سبک بپزند و روی سفره بچیند و مرا پهلوی او بنشان ، متوکل آنرا را انجام داد و علی بن محمد (علیه السلام) را احضار نمود و در طرف راست او متکائی بود که صورت شیری بر آن نقاشی شده بود ، و روایت شده که جلوی یکی از درها پرده آویخته و بر آن پرده صورت شیر نقش بود ، شخص بازیگر کنار متکای نامبرده نشست ، طعام آوردند و علی بن محمد (علیه السلام) دست به طرف یکی از نانها برد و شعبده باز آن نان را در هوا به پرواز آورد ، امام (علیه السلام)دست به سوی نان دیگری دراز کرد و او آنرا به پرواز آورد و در اثر این کار مردم خندیدند ، علی بن محمد (علیه السلام) دست بر صورت شیری که بر متکا بود زد و گفت بگیر دشمن خدا را آنصورت شیر از متکا بیرون جست و مرد بازیگر را خورد و مانند اول به متکا بازگشت ، تمام حاضرین متحیر ماندند و امام (علیه السلام)برخاست که بیرون رود متوکل گفت درخواست می کنم بنشینی و آن مرد را باز به دنیا برگردانی فرمود به خدا قسم او پس از این دیده نخواهد شد ، آیا تو دشمنان خدا را بر دوستانش مسلط می کنی ؟ آنگاه از نزد متوکل بیرون رفت و دیگر آن مرد شعبده باز دیده نشد.  انوارالبهیه (حاج شیخ عباس قمی) صفحه 308

الخرائج و الجرائح عن ابنِ أورمةَ : خَرَجتُ أيّامَ المُتَوكّلِ إلى سُرَّ مَن رأى ، فدَخَلتُ على سعيدٍ الحاجِبِ ، و دَفعَ المُتَوكّلُ أبا الحسنِ إلَيه لِيقتُلَهُ، فلَمّا دَخَلتُ علَيهِ قالَ : تُحِبُّ أنْ تَنظرَ إلى إلهكَ ؟! قُلتُ: سبحانُ اللّه ! إلهي (الّذي) لا تُدرِكُهُ الأبْصارُ . قالَ: هذا الّذي تَزعُمونَ أنّه إمامُكُم! قلتُ : ما أكْرَهُ ذلكَ . قال : قد اُمِرْتُ بقتلِهِ و أنا فاعِلُهُ غَدا ، و عِندَهُ صاحِبُ البَريدِ ، فإذا خَرجَ فادْخُلْ إلَيهِ . فلَم ألْبَثْ أنْ خَرجَ ، قالَ : ادْخُلْ . فدَخَلتُ الدّارَ الّتي كانَ فيها مَحْبوسا فإذا هُو ذا بِحِيالِهِ قَبرٌ يُحفَرُ ، فدَخَلتُ و سَلّمتُ و بَكيتُ بُكاءً شديدا ، قالَ : ما يُبْكِيكَ ؟ قلتُ : لِما أرى، قالَ : لا تَبْكِ لذلكَ ، فإنّهُ لا يَتِمُّ لَهُم ذلكَ ، فسَكَنَ ما كانَ بي ، فقالَ : إنّه لا يَلبَثُ أكْثرَ مِن يَومَينِ ، حتّى يَسفِكَ اللّه ُ دمَهُ و دَمَ صاحبِهِ الّذي رأيتَهُ . قالَ : فوَ اللّه ِ ما مَضى غيرُ يَومَينِ حتّى قُتِلَ و قُتِلَ صاحِبُهُ . الخرائج و الجرائح : ۱ / ۴۱۲ / ۱۷  ؛ پيشگويى از كشته شدن متوكل ، الخرائج و الجرائح ( ـ به نقل از ابن اورمه ـ ) : در روزگار متوكّل به سامراء رفتم و بر سعيد حاجب وارد شدم. متوكّل ، امام هادى عليه السلام را به دست او سپرده بود تا وى را به قتل رساند. چون بر سعيد وارد شدم، گفت: دوست دارى معبودت را ببينى؟ گفتم: سبحان اللّه ! معبود من [ كسى است كه ] به چشم ديده نمى شود. گفت: همين كسى كه شما او را امام خود مى خوانيد. گفتم : بدم نمى آيد او را ببينم. گفت : به من دستور داده شده كه او را بكشم و فردا اين كار را خواهم كرد. در حال حاضر آورنده پيام ، نزد اوست. وقتى او رفت، تو داخل شو. لحظه اى بعد ، او بيرون آمد. سعيد گفت: داخل شو. من وارد خانه اى شدم كه امام هادى عليه السلام در آن زندانى بود. ناگهان چشمم به گورى افتاد كه در برابر آن حضرت كنده شده بود. وارد شدم و سلام كردم و به شدّت گريستم. فرمود: چرا گريه مى كنى؟ عرض كردم: براى آنچه مى بينم. فرمود: براى آن گريه نكن؛ زيرا آنها موفق به انجام اين كار نمى شوند. سپس آن حضرت مرا آرام كرد، و فرمود: دو روز بيشتر طول نمى كشد كه خداوند خون او (متوكّل) و خون همين پيك را كه ديدى مى ريزد. به خدا قسم دو روز بيشتر نگذشت كه هر دو كشته شدند.   میزان الحکمة جلد 1 صفحه 364